Voor het eerst in twee jaar vind ik de weg terug naar deze plek. Twee bewogen jaren, want: lockdowns en een grote verbouwing, zoon naar de middelbare school, dochter richting haar laatste jaar op de basisschool.

En dan Flappie. Na de dood van Jimmy hebben we een maand of vijf zonder hond geleefd, maar dat beviel niet. Flappie kwam ik tegen tijdens die vakantie in Engeland waar ik in de laatste berichten over schreef. Niet in Engeland zelf maar op een dierenasiel site, die ik afspeurde omdat ik Jimmy miste. Een week na thuiskomst zijn we Flappie – of Flappeke, zoals ze eigenlijk heet – gaan halen in België. Een bijzonder kleine Jack Russel terriër, toen acht jaar oud (vorige week werd ze tien). De man van het asiel wees mij op de informatie in haar dossier, in haastige blokletters geschreven:

~ Ja, het is een lief hondje [sic]

~ Samenleven met andere dieren werkt niet voor Flappeke

~ Hobby’s: eten, knuffelen, spelen met een bal, samen slapen met de baasjes

Die hobby’s vroegen om nadere verklaring. Dat eten en knuffelen begreep ik wel, met een bal spelen ook, maar dat laatste deed me een beetje fronsen.

‘Bedoelt u op bed?’ vroeg ik.

‘Nee, zei de man in mooi zacht Vlaams. ‘In bed.’

Ik keek hem even aan.

‘Maar dat is natuurlijk aan u,’ voegde hij er snel aan toe.

Al twee jaar slaapt Flappie op bed met oud en nieuw, en als het onweert. Verder ernaast, lekker in haar eigen mand met baby dekbed.