Gisteren was ik bij het tuincentrum, waar ik graag kom omdat de koffie zo goed is. Lekkere, volle Italiaanse koffie. Ik haal er ook spullen voor onze huisdieren en als ik niets nodig heb, verzin ik wel een excuus om langs te gaan. Meestal neem ik niets bij de koffie maar gisteren viel mijn oog op een stuk worteltaart. Toch een beetje gezond, zei ik tegen mezelf. Zal ik wel of niet..? De jongen achter de toonbank zag mij twijfelen. ‘Het is zaterdag,’ zei hij bemoedigend.

‘Ja,’ zei ik, ‘alleen ben ik gisteravond uit eten geweest en daar heb ik een nogal decadent toetje op.’

‘Het is weekend.’

‘Is ook waar, alleen op woensdag heb ik het er ook al van genomen, toen was een vriendin jarig.’

‘Je leeft maar één keer,’ zei hij.

‘Vooruit dan maar,’ zei ik.

Rond 17.00 die middag – ik zeg de tijd erbij omdat het belangrijk is in deze – printte ik de kaartjes uit voor The Lion King, waar ik die avond met zoon naar toe zou gaan. Toen ik de e-tickets klaarlegde op tafel, viel mijn oog op de aanvangstijd: 15.00. Even knipperde ik met mijn ogen maar het stond er toch echt: 15.00. Matineevoorstelling. Verkeerd geboekt, mijn eigen stomme schuld. Straf voor alle decadentie deze week, dacht ik er pats boem bovenop. Nadat ik die verontrustende gedachte uit mijn hoofd had geschud, trok ik mijn Chromebook open en gelukkig, er waren nog kaartjes beschikbaar voor de avondvoorstelling, nota bene dezelfde stoelen die ik per abuis voor de middag had geboekt. Ik slikte even, zuchtte opgelucht en rekende af.

Vandaag belde ik de organisatie bij wie ik de tickets boekte. Ze waren zo aardig het bedrag van de matineevoorstelling terug te storten. ‘Een vervelende vergissing,’ zei de mevrouw meelevend. ‘Dat zou toch zonde zijn.’

Wat ik mezelf toch af en toe wijs maak.

Ik neig naar gespannenheid. Ik weet niet of dat altijd zo is geweest – kan me niet herinneren dat ik er last van had tijdens de studie – in ieder geval wel tijdens mijn werkende leven, nu zo’n 22 jaar. Vooral bij beoordelingen, met name bij lesbezoeken. Strakke spieren, fronsje, hoge ademhaling. Duizelingen. Een ‘ingesnoerd’ gevoel. Mindfulness helpt, ontspanningsoefeningen ook. Ik dacht dat ik alle technieken wel een beetje kende, tot ik gisteren een nieuwe ontdekte.

De inspectie van onderwijs kwam op school. Daar zag ik al twee weken tegenop. Strenge mannen met stropdassen die plots je les komen binnenvallen om jou eens eventjes de maat te nemen. Kijken of je les wel klopt (goede opbouw? Juiste niveau? Snappen de leerlingen het nut? Duidelijk begin en eind?). Al ruim voor mijn eerste les was ik op school. Tot de tand toe bewapend met opbouw, niveau, nut en een duidelijk begin en eind. In de docentenkamer zaten verspreid een stuk of acht collega’s, allen gebogen over een stapel boeken of druk tikkend op hun chromebook. Iemand had de airco hoog gezet, het leek er wel een vrieskist. Wat mij bezielde, weet ik niet maar ineens zei ik: Goh, ik vind dit toch wel spannend. Meerdere collega’s slaakten een zucht van verlichting. ‘Nou, ik ook,’ zei er een. ‘Geen oog dichtgedaan,’ zei een ander. ‘Tot twaalf uur gisteravond zitten voorbereiden,’ zei er nog een. En: ‘Hopelijk slaan ze mij over.’ Er werden grapjes gemaakt. Over flauwvallen voor de klas. Of hem gewoon peren tijdens de les, de hele janboel laten voor wat het is. ‘Zullen ze raar van staan te kijken.’

Iedereen ontspande. De airco kon uit. De inspecteurs lieten hun stopdassen thuis. Eén sprak melodisch Brabants. Aan de schooldag kwam vanzelf een eind.