Gisterenavond naar het etentje dat wegens hevige sneeuwval verplaatst werd. Ja, toen iedereen thuisbleef behalve ik. Ditmaal was het druilerig en zacht dus behalve een drukke avondspits, niets aan de hand. Zoals altijd was ik vroeg. Dat vind ik prettig. Even oriënteren. De sfeer peilen. Kennelijk had iemand anders dezelfde behoefte, want algauw hoorde ik mijn naam. Naast mij stond de conrector van mijn oude school, hij was ook uitgenodigd. Ik had hem tien jaar niet gezien. Niet iets om te betreuren, het was een man van wie ik als beginnend docent behoorlijk bang voor was. Hij was streng en nors, moeilijk benaderbaar, het type mens dat mij bloednerveus maakt. En nu, tien jaar later, stond hij ineens naast mij. Ik herkende hem nauwelijks. Hij gaf mij een hand: ‘Dat is lang geleden.’
Al snel kwamen de anderen. Het werd gezellig. Er werd gegeten, gedronken en gepraat. Vooral over vroeger, zo gaat dat meestal, toen de school nog zus en zo was, toen die en die er nog werkten. Het ging ook over familie. Trots liet Conrector foto’s zien van zijn kleinkinderen. Dat ontroerde mij. Ook de manier waarop hij sprak over zijn dochters, de moeders van die kleinkinderen. ‘Volgende week met z’n allen twee dagen naar de Winter Efteling,’ zei hij zonder de gebruikelijke ironie. Hij kon zelfs weer goed door een deur met zijn ex, die ging ook mee.
Later op de avond informeerde ik naar zijn gezondheid, daar had ik iets over gehoord. De chemo was aangeslagen, zei hij, maar dan nog. Hij had het allemaal losgelaten, de ziekte geaccepteerd, hij wilde er het beste van maken. ‘Ik relativeer veel, ik weet wat belangrijk is.’ Dat vond ik mooi.
Notes from Delft 