Ik ben verhuisd. Een verhuizing is altijd een hele klus, zo ook deze. Het lukte mij namelijk niet mijn hele hebben en houden in een keer van Blogspot naar WordPress over te hevelen. Om de een of andere reden lukt mij dat soort dingen niet. Ik volgde de instructies, pakte de verhuisdozen in als het ware, zonder resultaat. Er zat dus niets anders op dan post voor post te werken. Dat is mij gelukt. Het houdt alleen in dat al mijn vorige posts op één datum staan, namelijk 13 december. En dat zou er dan op kunnen lijken dat ik op één dag maar liefst 23 posts heb geschreven. En belachelijk veel heb meegemaakt. Voor wie het belangrijk is te weten wanneer iets is geschreven/beleefd is, tel terug naar 22 november.
Over voor- of achteruit tellen gesproken, dochter wist mij gisteravond blij te maken met een gezellig vooruitzicht. Ik lag in bad, zij in bed. Althans, dat dacht ik. Ineens stond ze voor mijn neus. ‘Ik mis je, mama,’ zei ze. Ik reageerde verbaasd, zei iets in de trant van: hoe kan dat nou, ik lig op een steenworp van je vandaan. Toen kwam de aap uit de mouw: ze had liggen nadenken, over de toekomst. ‘Ik heb besloten,’ zei ze met een ernstig gezicht, ‘dat ik pas rond mijn 38e uit huis ga. Dat betekent dat we gelukkig nog 31 jaar zullen samenwonen.’
‘Is goed hoor kind,’ zei ik, waarna ze met een gerust hart kon slapen.
Notes from Delft 