Verbonden

Laatst zat er een koolmeesje binnen. Hij was naar binnen gehipt via een opening in de muur waar de slurf van de droger doorheen kan, zouden wij een droger met slurf hebben. Ik wilde er laatst een aanschaffen, zo’n droger met slurf, maar kennelijk bestaan ze niet meer; het werd dus een moderne condensdroger waar ik inmiddels heel blij mee ben. Maar dat terzijde. Het koolmeesje was naar binnen gehipt en wist kennelijk niet meer hoe hij naar buiten moest hippen. Man riep mij naar boven. Of ik wist hoe dit aan te pakken. Koolmeesje had zich inmiddels richting het raam in de studeerkamer bewogen, waar hij – gelukkig niet heel hard – tegenaan vloog. In de stress deponeerde hij een poepje op mijn computerscherm. Snel maakte ik een kommetje van mijn handen en schepte hem op, stevig maar niet te stevig, zijn kopje stak tussen mijn duimen naar buiten. Hoewel ik hem maar enkele seconden vasthield was ik verrast over de zachtheid van zijn lijfje. Zacht en toch krachtig, vol leven. Man opende snel het raam. Koolmeesje vloog naar buiten en landde in de Japanse Kers op ons terras waar hij enkele seconden zat, ik vermoed om bij te komen. Even keek hij omhoog, onze blikken kruisten elkaar in verbondenheid. Mogelijk heb ik mij dat laatste ingebeeld, maar ik vind het een prettige gedachte. Het poepje op mijn computerscherm zit er nog steeds.