Het ezeltje heeft ze gered. Dat had de juf gisteren verteld. Er zaten slechte mannen achter ze aan, mannen die de baby wilden vermoorden. Maar dankzij het hardwerkende, dappere ezeltje zijn Maria, Josef en Jezus in veiligheid gebracht. Dochter was duidelijk onder de indruk. Van het verhaal in zijn geheel, maar nog het meest van het ezeltje.
Ik moest denken aan het boek The Silver Donkey, van de Australische schrijfster Sonya Hartnett. Een jonge WOI soldaat, een deserteur, psychisch blind bovendien, laat drie Franse kinderen zijn geluksamulet zien: een zilveren ezel. In ruil voor voedsel en hulp vertelt hij hen drie verhalen waarin een ezel centraal staat, een ezel die deugden belichaamt die een mens ook niet zouden misstaan. Een van die verhalen is natuurlijk het beroemde Bijbelverhaal waar dochter het over had. Maar in alle drie de verhalen toont het ezeltje dezelfde karaktereigenschappen: moed en doorzettingsvermogen, aanvaarding van zijn lot, loyaliteit tot aan de dood. De ezel als stille held. Een indruk:
‘Her legs and back hurt, and the sun was too bright for her eyes, but she kept walking at a steady pace. Flies buzzed round her broad grey face, and Mary used an olive switch to chase them away. Sometimes the donkey felt Mary’s baby dancing, although the baby wasn’t yet born. Steadily, steadily she walked, keeping the dancing baby safe, rocking him soothingly. At night, under the flickering stars, Joseph groomed burrs from Hazel’s coat. “You’re a good little donkey,” he told her.’ (p.53)
De ezel blijft een van de meest mishandelde dieren ter wereld. Tijdens onze vakantie in Engeland afgelopen mei bezochten we een donkey sanctuary. Tegen het einde van ons bezoek begon er een te balken, een langgerekt, ellendig iaën. Nog nooit hadden we zo’n geluid gehoord. Alsof eeuwenlange ellende eindelijk haar uitweg vond.
Notes from Delft 