Sneeuw

We gingen naar Blijdorp. Het was guur en nat, wat ons bezielden mag Joost weten. Een handje vol gezinnen had hetzelfde idee. We knikten lacherig en licht gegeneerd naar elkaar in het voorbijgaan. Tot het ging sneeuwen en een dun laagje sneeuw bleef liggen. Blijdorp transformeerde. Toen knikten we goedkeurend naar elkaar, wat was het toch prachtig, hoe kon het zijn dat er zo weinig mensen waren in de dierentuin?

Inmiddels zijn we thuis en ligt er een aardig pak sneeuw. De wijk is wit, het knarst onder de voeten. Toen Jimmy en ik vanmiddag naar buiten stapten had hij weer diezelfde bezorgde blik die ik eerder zag bij hagel. Voorzichtig zette hij zijn pootjes in de sneeuw. Tot mijn verbazing vond hij het leuk. In ieder geval interessant. We liepen door de polder op onaangeroerde stukken. Halverwege de wandeling glee hij even uit, lag stokstil op zijn rug met zijn pootjes stijf omhoog. Net een Playmobil hondje. Gelukkig herstelde hij zich snel, denderde vrolijk verder, liet hier en daar gele plekjes achter in de sneeuw.