Zoon is op die leeftijd dat hij zich schaamt. Met name voor zijn moeder. Ik moet erg op mijn tellen passen als we ergens zijn: geen gekke stemmetjes, niet zingen en zeker niet dansen. Privé mag alles, dan is het leuk. Gisterenmiddag was Buurmeisje over de vloer. Met z’n drieën keken ze een film. Later deden ze bordspelletjes op de kamer van dochter. Ik liep op te ruimen, ook dat moet weleens gebeuren. Even was ik een deel van de afspraak vergeten en danste door de gang. ‘Ma-ma!’ riep zoon vermanend. ‘Hoe vaak moet ik het nog zeggen: niet dansen waar andere kinderen bij zijn!’
Ik stopte onmiddellijk. Voor ik naar beneden ging hoorde ik Buurmeisje zeggen: ‘Geeft niet hoor, mijn moeder staat ook altijd raar te dansen.’
Notes from Delft 