Fraude

Vanochtend vond de jaarlijkse surprise tentoonstelling plaats op de school van mijn kinderen. Altijd erg leuk: levensgrote giraffen, hele melkwegstelsels, dierentuinen, voetbal- en hockeyvelden, je kunt het zo gek niet verzinnen. Grotendeels bestond de tentoonstelling uit surprises die niet zouden misstaan in een kunstgalerij. Met andere woorden: het riekte er naar fraude. Ik vrees namelijk dat aan een groot deel van de surprises geen kinderhandje te pas is gekomen. Wel ouderhandjes. Of professionele handjes. Ja, ik verdenk sommige ouders ervan de surprise van hun kind op internet te kopen of misschien wel tegen torenhoge bedragen bij een kunstgalerij. Dat laatste gaat natuurlijk wat ver, is ook onwaarschijnlijk, maar ik laat even mijn fantasie de vrije loop. Ik mag er bovendien niet te veel van zeggen, want ook ik doe eraan mee. Vorig jaar had zoon de surprise zelf gemaakt. Een soort wereldcup beker. Met een beetje fantasie zag je het zo: O natuurlijk, dat is een wereldcup beker. Dit jaar wilde ik voorkomen dat de surprise van zoon er te veel uitsprong, dus heb ik hem een handje geholpen. Het resultaat: een gouden microfoon, met een beetje fantasie zie je het zo.