Gisterenavond. Ik was uitgenodigd voor een etentje met een bevriend oud-collega om haar pensionering te vieren. Samen met een aantal andere oud-collega’s die ik lang niet had gezien. En toen kwam code rood. Ik belde haar op, want hoe graag ik naar Den Haag wilde, ik moest een slag om de arm houden. Wel laten weten als het afgelast wordt hè, zei ik voor ik ophing. Om 16.50 ging ik toch op pad, ik had tenslotte niets gehoord. Voor de zekerheid nog even bellen, geen gehoor, ze was vast onderweg. Na een trage rit kwam ik een uur later aan. Voor niets. Mijn slag om de arm werd gezien als afzegging, het etentje zou worden verzet. Gelukkig wist man mij op te beuren, thuis wachtte een grote verrassing op me.
Door een gekantelde vrachtwagen was mijn verbindingsweg afgesloten. De wegen lagen trouwens bezaaid met gekantelde vrachtwagens. Ongetwijfeld overdrijf ik, maar zo leek het wel. Ik reed richting Amsterdam, nam onbekende afslagen aangegeven door besneeuwde bewegwijzeringsborden, zocht tevergeefs naar een pomp om iets te eten. Eindelijk belande ik op de A4, in de goede richting. Moe, hongerig en dankbaar kwam ik thuis. Ik had vier uur in de auto gezeten. Een torenhoge sneeuwpop begroette mij bij de deur.
Notes from Delft 